Það viðraði ekki vel til fjallaferða þessa páska þó svo þeir væru snemma í árinu, eða 24. til 28. mars. Undanfarið höfðu verið mikil hlýjindi á landinu og farið að blota og hlaupa í krapa víðast hvar á hálendinu. Tveir hópar höfðu ráðgert ferðir um páskahelgina. Annars vegar var búið að ráðgera hörku gönguskíðaferð með púlkur frá Fljótshlíð, yfir Tindfjallajökul inn á Fjallabak, þaðan suður Mýrdals- og Eyjafjallajökul. Sá hópur sneri við þegar hann kom upp í Tindfjöll því þar var ekki eitt einasta snjókorn að sjá, nema kannski á jöklinum, og jarðvegurinn farinn að hlaupa í drullu. Ekki gaman að draga púlkur við slíkar aðstæður.

Hinn hópurinn er sá sem hér skal sagt frá og ætlaði hann í þriggja daga leiðangur á jeppum og snjóbíl á Vatnajökul. Sögurnar sem leiðangursmenn höfðu heyrt af Vatnajökli voru ekki fallegar, farið að blotna þó svo enn væri hægt að þræða sig áfram víðast hvar. Daginn fyrir brottför sýndi síriti Veðurstofunnar í Jökulheimum að hiti hafði farið upp í 4° yfir daginn og um miðnætti var þar 1° hiti. Það var aðeins ávísun á eitt, blota og krapa. Við vorum þá nýbúin að fá Hägglunds snjóbílinn, en þar sem þetta var jómfrúarferð hans þótti ekki ráðlegt að hætta notuðum bíl sem við þekktum ekki upp á svæði þar sem mjög erfitt yrði að sækja hann ef hann skyldi bila. Því var ákveðið að fara frekar upp á Langjökul, enda var kaldara þar og aðstæður öllu auðveldari.

Hägglunds bíllinn, eða "Högglund" eins og menn kalla hann oftast til að sveigja betur að íslenskri beygingarþörf, var glænýr, ef svo má segja um 25 ára gamlan bíl, og rétt svo búið að gera hann ferðafæran. Ekki var búið að ganga frá flutningabíl fyrir hann heldur var fenginn flatvagn að láni sem var hengdur aftan í sjöuna. Á sjöunni var svo "gamli" Leitner snjóbíllinn á sínum stað. Það tók smá stund að koma Högglundi upp á vagninn enda ekki neinir rampar tiltækir nema sliskjurnar sem notaðar eru til að ferma Leitner á sjöuna. Þær eru í styttri kantinum fyrir Högglund, sem er talsvert mikið lengri en Leitner og getur því ekki klifrað upp jafn hvasst horn. Loksins komumst við af stað en þá tók við tímafrek leit að aftökustað fyrir Högglund. Tvö skilyrði þurfti að uppfylla. Í fyrsta lagi að finna "náttúrulegan" ramp til að bakka upp að svo að stuttu sliskjurnar gætu brúað bilið. Í öðru lagi þurfti að vera hægt að snúa vagninum við án þess að skemma land. Eftir rigningartíðina var erfitt að finna stað þar sem við gætum athafnað okkur með vagninn án þess að skilja eftir för eða festa bílinn, en við fundum þó góðan stað þar sem vegaframkvæmdir stóðu yfir rétt hjá Húsafelli. Það kom í hlut Halla Kristins að bakka Högglundi af vagninum og bruna í gegnum Húsafell og Kaldadal upp að Jaka. Halli skemmti sér mjög við að sjá svipinn á fólki sem hann mætti, sem átti síst von á að mæta snjóbíl úti á þjóðvegi á fullri ferð.
Áfram var haldið á Toyotunni og Sjöunni með Leitner á pallinum. Þegar komið var rétt upp fyrir Lambá á Kaldadal var langur skafl í veginum sem sjöan komst ekki yfir og var ákveðið að freista þess að Leitner gæti þrætt skaflana upp að Jaka. Eftir tvo kílómetra kom í ljós að skaflarnir voru af skornum skammti á leiðinni og auk þess þurftum við að gera ráð fyrir að koma Leitner aftur að sjöunni. Það var því ákveðið að skilja Leitner eftir og halda á jökulinn á Toyotunni og Högglund. Sannaðist þar strax notagildi Högglundar sem er á gúmmíbeltum og getur keyrt á snjólausum vegum.

Við vorum orðnir talsvert seinir. Dagurinn hafði farið í það að breyta plönum og útvega skála á Langjökli, þreifa okkur áfram með flutning á Högglund og tilraunir við að koma Leitner upp að jöklinum. Það var ekki fyrr en um hálf sex leytið að við komum í brekkuna við Jaka. Ferðin sóttist samt mjög vel enda færið á jöklinum ágætt fyrir bæði belti og dekk. Þegar við skriðum upp á hábunguna breyttist rigningin í slyddu og síðan snjókomu og þar með voru allir vegir færir. Hägglunds hélt í kringum 18-20 km. meðalhraða og við komum að Fjallkirkju á góðum tíma.
Föstudagurinn langi heilsaði okkur með blíðviðri en blindaþoku. Skyggnið var á kannski 15 metrar. Við heyrðum í talstöðinni í björgunarsveitarmönnum á ferð við Skálpanes sem sögðu aðstæður þar alveg þær sömu. Ekki ýkja spennandi það. Þar sem Högglundur var líka búinn að súpa vel á bensínbirgðirnar sínar þá var fátt annað í stöðunni en halda aftur niður af jöklinum en við gætum þó kíkt í Þursaborg og íshellana í leiðinni.

Við Þursaborg mættum við félögum okkar úr Flugbjörgunarsveit V- Húnavatnssýslu á vélsleðum og Högglundur hitti þar bróður sinn sem var með þeim í för. Skyggnið var sífellt að skána og útlitið orðið nokkuð betra, eins og myndirnar sýna.

Þetta leist okkur vel á! Frábært skyggni og frábært veður. Nú skyldi haldið að íshellunum og þeir skoðaðir. Ekki vorum við þó fyrr lagðir af stað þegar þokan lagðist aftur yfir, nú þykkari en áður. Þá ákváðum við að halda bara beint niður af jöklinum enda vorum við ekki með GPS track af leiðinni niður að íshellunum og eina sem við myndum gera væri að þreifa okkur áfram þangað í þokunni.
Þrátt fyrir mikinn seinagang og þoku vorum við í það heila sáttir við ferðina enda kom Högglundur einstaklega vel út í sinni fyrstu ferð. Við vorum líka reynslunni ríkari og vissir um að bíllinn er fullkomlega útkallshæfur, þ.e.a.s. um leið og búið er að útvega almennilegan flutningsmáta fyrir hann. Það sem eftir lifði dags var eytt við að grilla í Húsafelli og koma sér heim.

Matti Zig fór með nýliðana sína í B1 í stutta ferð þar sem tilgangurinn var að tjalda í vetraraðstæðum.

"Að þessu sinni var lagt af stað á laugardegi og ekið að Svartagili við Ármannsfell og fylgdum við Gagnheiðarvegi að Hvalvatni þar sem tjöldum var slegið upp. Eins og venjulega var veðrið gott (of gott) og fóru ferðalangar rólega yfir. Þó nokkuð var af snjó á svæðinu en greinileg merki um að vetur konungur er að slaka á klónni. Það sást greinilega á Glym. Þegar tjöldin voru komin upp var gengið á Skinnhúfuhöfða og þar sem nægur tími var til stefnu var reynt að fjölga í hópnum, með því að skapa þennan myndarlega snjókall sem hafði þó runnið sitt skeið á enda strax um morguninn. Á leiðinni niður í Botnsdal var komið við hjá Glymsgili og efsti hluti fossins barinn augum. Komum að bílastæðinu rúmlega 13:00, þar sem Jón beið eftir okku og keyrði okkur í bæinn".

Matti

Liðlega 20 félagar áttu góða helgi í Landmannalaugum fyrstu helgina í mars. Á dagskrá var ferð á Langjökul en aðstæður þar þóttu ekki góðar og því var ákveðið að fara frekar í Landmannalaugar. Ferðaáætlunin var þannig að ekið var upp í Áfangagil og gist þar í skálanum. Á Laugardag var haldið í Landmannalaugar, gönguskíðamenn á sínum jafnfljótum en tækjamenn fundu sér viðfangsefni í nágrenninu. Á sunnudeginum var haldið línuveginn að Sigöldu.

Lagt af stað klukkan 20 á föstudagskvöld og ekið inn að Áfangagili við Valafell. Bílfært var að skálanum og leist mönnum ekki á blikuna varðandi hvað lítið var af snjó. Allar áhyggjur voru óþarfar því daginn eftir þegar skíðahópurinn hafði borið skíðin upp á Valafell kom í ljós að nægur snjór var á leiðinni og ekki þurfti að taka þau af fyrr en í Landmannalaugar var komið, en þangað var komið rúmlega 19:00 og hafði skíðahópurinn þá verið 11 klst. á leiðinni. Þá var eldað og borðað. Voru sumir orðnir ansi framlágir en höfðu þó kraft til að taka þátt í hinun sérstaka kapphlaupi sem iðulega er blásið til þegar flubbar, bæði inngengnir og nillar, efna til þar sem heitt vatn er að finna. Eins og oft áður var það Maggi Andrésar sem vann og var þetta þriðja skiptið sem hann ber sigur úr býtum. Á sunnudeginum var ræst kl. 06:30 og kl. 08:00 var lagt af stað að Sigöldu. Þangað var komið um klukkan 14 og þá var brunað í bæinn. Þessi ferð tókst vel enda frábært veður og hópurinn mjög kátur. Eitt óhapp varð þó í síðustu brekkuni þegar Ragna datt og sneri sig illa á ökla og er beðið frétta af því máli.

Myndasmiðir eru Matti Zig, Sigurgeir H. og Arnar Bergmann. Ferðasöguna á Matti.

Um helgina 18. til 20. febrúar 2005 fóru nillar og inngengnir saman í gönguskíða- og tækjaferð. Lagt var af stað á föstudagskvöldi og stefnan tekin á Hungursfit norðan Tindfjallajökuls.

Færðin var góð og komst sjöan með snjóbílinn að Hafrafelli þar sem hann var tekinn af og sumir gerðu stykki sín þar sem færi gafst. Áfram var haldið á snjóbíl, tvist, þrist og  nýja Troopernum hans Halla Kristins. Þegar örfáir kílómetrar voru eftir urðum við að skilja þristinn eftir, enda færðin farin að þyngjast, og mannskapurinn var selfluttur að skálanum.

Síðustu menn komu að skálanum kl. 04:30. Það var svo ræst kl. 09:30, því dagurinn skyldi notaður til að æfa nillana í því að ferðast með púlku í eftirdragi og jeppa- og snjóbílamenn tóku strikið upp á Tindfjallajökul. Það er skemmst frá því að segja að báðir hópar nutu einmuna veðurblíðu þar sem logn og sólarblíða var viðvarandi megnið af deginum.

Skíðafærið var mjög gott og eyddum við megninu af deginum við ýmsar aðstæður þar sem púlkurnar létu ekki alltaf að stjórn.

Um kvöldið var svo grillað og höfðu sumir fyrir því að bera fram ostafyllta sveppi með aðalréttinum og svo heila melónu í eftirrétt. Síðan var spjallað og sungnir skátasöngvar (eða ekki).

Svo fór þreytan að taka völdin smátt og smátt hjá mannskapnum og að lokum sofnuðu menn og mýs við vinalegt malið í snjóbílnum, þar sem Símon færði allan snjóinn, sem þarna var, frá austri til vesturs. Sunnudagurinn var tekin snemma, ræst kl.07:00. Dísel drekarnir trekktir upp og menn fóru til að koma þeim niður á láglendi á meðan hetjur prikanna mjökuðust í humátt á eftir.

Eftir að hafa komið hetjum prikanna í bíla og snjóbílnum aftur á pallinn var brunað niður á Hvolsvöll þar sem gengilbeinan á Gallery pizza þurfti að standa "pungsveitt" á konudeginum við ofninn og baka flatbökur ofan í glorhungraða Hungursfitsfara.

B-hóparnir fóru í verkleg námskeið í vetrarfjallamennsku 5. og 6. febrúar 2005 á Skarðsheiðina. Allir komu þeir aftur og enginn þeirra dó, eins og segir í laginu. Samt gekk á ýmsu, eins og gengur þegar ferðast er um fjöllin um hávetur, og ferðin reyndist vera prýðis þjálfun fyrir nýliðana. Matti Zig sendi þessar myndir ásamt stuttri ferðasögu.

B1 fór yfir grunnatriðin á meðan B2 klifu Skessuhorn. Aðstæður voru nokkuð góðar til að framkvæma ísaxarbremsu og setja niður tryggingar. Það var farið yfir leiðarval í fjalllendi og hvað ber að varast í þeim efnum. Það var meiningin að bivaka í Kötlunum en um kl.18 var veðrið farið að versna til muna og þar sem allir skaflar þarna höfðu fengið sinn skammt af rigningu vikuna á undan og svo frost ofan í það var ekki viðlit að krafla einhverjar holur til að fá skjól. Því tókum B1 það til ráðs að hörfa undan veðrinu og enduðum við undir hlöðuvegg á bænum Horni. Eitthvað lentu B2 í basli á leiðinni niður og seinkaði þeim eitthvað.
Þau höfðu slegið upp tjöldum áður en þau héldu á Skessuna, en ekki betur en svo að eitt tjaldið lét undan veðrinu og þegar einn meðlimur úr B2 var að bjarga því sem bjargað varð, fauk einn svefnpoki út í veður og vind. Þau ákváðu því að taka saman og enduðu hjá okkur undir hlöðuveggnum. Þetta var því hin besta æfing fyrir hópana og ekki annað að sjá en þau geti bjargað sér við flestar aðstæður, með réttan búnað.

Hér koma nokkrar myndir af B1 hópnum sem Matti Zig tók í Tindfjöllum um helgina 21. til 23. janúar 2005. Hópurinn ætlaði á skíðum upp á Ými og Ýmu en þoka hindraði för. Því var ákveðið að nota tímann vel og taka gott verklegt námskeið í snjóflóðaleit. Hópurinn gisti í snjóhúsum og varð þetta því alveg prýðis fjallamennskunámskeið.

Þann 6.feb lögðu vaskir tækjaflubbar í ferð upp í Nýjadal.

Aðfaranótt laugardags var gist í Áfángagili, Laugardaginn var brunað upp að Nýjadal og Sunnadaginn alla  leið tilbaka í bæinn.

Komum niðrí sveit um 23:30.

Þessa helgi var nístíngskuldi sem endurspeglaðist í þvílíku harðfenni og algerlega óþjappanlegum foksnjó (íslensku púðri).

Þó snjórinn væri ekki djúpur þá reyndist færið jeppum svo erfitt að snjóbíllinn með sinn 15Km/klst jafnan meðalhraða var klukkustund á undan jeppunum inn í Nýjadal eða um 35 km.

Snjóbíllinn stóð sig því afar vel og náði að hrista af undirrituðum öllum pælingum um að hverfa frá Snjóbíl.

Dekkin héldust undir en ekki var laust við að smávægileg rafmagns vandamál héldu snjóbílamönnum í formi

“Hvar er Víðir?” spurðu Atli, Maggi og Bjarni einum rómi er þeir hittu okkur Skúla með kryppling í poka og glas í hendi á Leifsstöð klukkan hálf sjö um morguninn. Fyrst Víðir komst ekki með var eðlilegt að ætla að við Skúli hefðum farið umsvifalaust á barinn til að drekkja sorgum okkar. Aðdragandinn var reyndar dramatískur. Víðir mætti klukkan 05.15 um morguninn út á Loftleiðir en í stað þess að kaupa sér miða með rútunni eins og við hinir studdi hann annarri hendi við bilað bakið en þurrkaði tárin með hinni. Síðar fréttum við að hann hefði ekið á eftir rútunni suður í Straumsvík og enn síðar játaði hann að hafa verið með dótið í bílnum! Við nöguðum okkur í handarbökin fyrir að hafa ekki hvatt hann meira til fararinnar. Nú þegar ævintýrinu er lokið er ekki annað að segja en… “Víðir…þú hefðir!”

Í stuttu máli var ferðin í alla staði mjög góð. Við náðum að halda okkur á mottunni og engin gerði sig sekan um að ófrægja orðspor sveitarinnar eða setja svartan blett á hið erlenda samstarf. Og eftir að hafa kynnst betur ferðafélögum mínum þessa sjö daga má það heita furðu góður árangur svo ekki sé meira sagt. Er þá ekki tilganginum náð eða er hægt að gera meiri kröfur?

Í samanburði við aðrar utanferðir á vegum félagsins held ég að við höfum verið eins og stúlknakór á leið á kóramót! Við vorum snyrtilegir, stilltir og auðmjúkir í alla staði og hvar sem við fórum bárum við Flugbjörgunarsveitarinnar í Reykjavík fagurt vitni. Mér finnst rétt að hafa sérstaklega orð á þessu vegna þess hve ríka áherslu Leifur lagði á téð atriði daginn áður en ég hélt utan.

Á brautarstöðinni í Annecy tók á móti okkur nokkurs konar Einar Torfi þeirra Pompier-manna (slökkviliðsmanna). Nú vildi ég segja að hann hefði verið snaggaralegur og hress náungi en læt það vera því hann var fyrst og fremst ábyggilegur og ljóst að hann vissi hvað hann átti að gera við okkur, en það var þægileg tilfinning eftir allt slarkið sem fylgir ferðalagi í 12 tíma. Reyndar heitir hann Stephan og fór með okkur á veitingahús þetta fyrsta kvöld á franskri grund. Við vorum glorhungraðir en þjónustaðir af franskri blómarós svo maturinn var aukaatriði!

Mettir og sælir fórum við í Skógarhlíð þeirra Pompier-manna. Þar fengum við úthlutað herbergjum með rúmum. Frönsk sól hneig til viðar eins og heima, heldur fyrr ef eitthvað var; veðrið gott og spáin skapleg fyrir næstu daga sem áttu eftir að verða viðburðaríkir.

Þegar ég vaknaði morguninn eftir krossbrá mér eins og venjulega fyrstu nóttina að heiman, í öðru rúmi en mínu eigin. Ekki dró úr sjokkinu að sjá fúlskeggjaðan mann við hlið sér en eftir nokkur augnablik áttaði ég mig á að þetta var túlkurinn! Já, Í hópnum hafði hver og einn ákveðnu hlutverki að gegna og saman vorum við eins og samstillt strengjasveit eða öllu heldur eins og amaba sem maður sá í víðsjá í skóla, nema þessi var stundum með fimm höfuð. Skúli Magg var tekinn með af því að hann kunni frönsku.

“En til Chamonix…þangað hef ég aldrei komið”!

Annecy er fallegur bær um 90 km vestan við Chamonix. Þennan dag ókum við til “Cham” og þegar nær dró mátti auðveldlega dæma af upphrópunum mínum hversu rennandi blautur ég var á bak við eyrun. Í Cham tókum við lest upp í skála ofan Mer de Glace skriðjökulsins sem ekki er ósvipaður frændum sínum fyrir austan fjall. Vegna jökulhops á síðustu öld máttum við lækka okkur, um það bil 300 metra, eftir járnstigum sem boltaðir höfðu verið í bergið alla leið niður á jökulsporðinn.

Þrátt fyrir að vera uppfullir af vissu um eigið ágæti og hæfileika í fjallamennsku varð okkur fljótlega ljóst að þá staðreynd bárum við ekki utan á okkur. Til að byrja með var farið í grunnatriði jöklagöngu og broddatækni. Stórkallalegur merkilegheitasvipur fimmmenninganna frá landi ísa tók fljótlega breytingum þegar gestgjafar okkar hlupu á flatfótstækni, kenndri við Charlet, upp allt að 85° brekkur. Aðdáun okkar var alger en við það sat því fæstir okkar áttu gott með að leika þetta eftir. Nú tók við sýnikennsla og endalausar pælingar í smáatriðum tengdum því að ná manni upp úr sprungu. Fjölmargar aðferðir voru skeggræddar en þegar alþekktur misskilningur þjóðanna tveggja um hvað hver og einn hinna fjölmörgu prússikhnúta nefnist misstu sumir þráðinn. Það kom þó ekki að sök því útsýnið af jöklinum var stórfenglegt með Dru uppi og Grand Jorases fyrir enda hans…ekki ósvipað Svínafellsjökli og Hrútsfjallstindum bara stærra. Þennan dag kom sér vel að hafa tekið Atla með því íðorðasafn hans í fjallabjörgun náði langt út fyrir reynsluheim fransmannanna…allavega íslenska íðorðasafnið!

Eftir þurra langloku með osti, (Það þarf að kenna fransmönnum að baka mjúkt og gott brauð)”, gerðust hinir frönsku gestgjafar okkar brattir og vildu klifra. Fimm tóku þessu fagnandi en litu í kringum sig án þess að mögulegt væri að fylgja fagnaðarlátunum eftir. “Hvar?” “Bara hér” sögðu þeir og bentu niðr í sprungu. “Hmmm“. 60° brekkan höfðaði lítið til Fimm sem bentu í hina áttina á 10 metra háan vegg ekki langt frá sem slútti eilítið yfir sig í bláendann. “Hvað með þennan?” Franska heimsveldið í fjallamennsku riðaði yfir þessum gorgeir aðkomumannanna! Mhedi leit á Philip og þeir báðir á Franc sem sagði “Ef þið treystið ykkur getið þið svo sem reynt þetta”. Skemmst er frá því að segja að Fimm græjuðu gírinn, hituðu upp og “flössuðu” fésið.

Þetta var 27. september 2003, dagurinn sem Fimm, fulltrúar Flugbjörgunarsveitarinnar í Reykjavík, stimpluðu sig inn í franska fjallamennsku…þannig leið okkur að minnsta kosti.

Annan daginn rigndi en ekki sló það heimamenn út af laginu, því þá var farið í Canyoning” sem helst kann að líkjast því sem hér hefur verið nefnt fossa-sig. Þetta er vinsælt áhugamál og á svæðinu í kring mátti velja úr tæplega 60 miserfiðum gljúfrum. Frammistaða okkar á jöklinum daginn áður virtist ekki hafa sannfært þá um yfirburðagetu hópsins því gljúfrið sem varð fyrir valinu var gráðað D í alpakerfinu. Gljúfragangan kom þó öllum skemmtilega á óvart enda allt að 60 metra löng sig og 10-12 metra stökk ofan í hyli…alveg nóg til að byrja með!

Þá tók við alpaganga að hætti innfæddra. Þennan dag var fenginn þaulvanur fjallaleiðsögumaður sem ekki hafði farið sjaldnar en 50 sinnum á hátind Mt. Blanc og yfir 30 sinnum á fyrirhugaðan tind okkar Dome de Miage, sem var verkefni næstu tveggja daga. Christophe hét garpurinn og sór útlit hans og holning sig vel í ætt við fótfrátt kyn franskra fjallamanna. Með honum var Mhedi, heldur hærri til hnésins og í tindasöfnun fyrir leiðsögumannaskólann (ENSA) í Cham, og Benois “slökkviliðsstjórinn” í litla fjallabænum, Contamines, sem við lögðum upp frá.

Þeir sem komið hafa í alpana vita að flatlendi er þar af skornum skammti og að síst er bruðlað með það í fjöllunum. Þetta vissi ég hins vegar ekki og gerði mér litla grein fyrir því sem beið í þokunni. Christophe gekk rösklega af stað og Fimm á eftir. Ég horfði á Christophe og hugsaði með mér að hann væri hálfviti, í gore-tex buxum í 20°C hita. Uppeldi Fimm í Flugbjörgunarsveitinni til mismargra ára hafði kennt okkur eitt. Við erum bestir og látum engan hlaupa á undan okkur. Við skokkuðum því allir fast á hæla Christophe, hins reynda meistara. Hiti og sviti boguðu af í fyrstu beygju en ekkert var eftir gefið enda slakaði forystusauðurinn lítið á. Eftir eins og hálfs tíma sprettgöngu og 800 hæðarmetra stoppaði Christof og settist á bekk. Ég lagðist hins vegar á grúfu þar sem lítið bar á meðan svitaholurnar voru að lokast! Þegar ég hafði náð andanum ákvað ég að nauðsynlegt væri að kenna þessari fjallageit góðan íslenskan ferðasið, sem ég hef haldið í heiðri á ferðum mínum á Íslandi. “Hægt af stað farið hratt í hlað komið”. Það eru mín einkunnarorð. Ég gekk til Christofs sem tók út úr sér sígarettuna. Mér var heitt í hamsi og fór yfir línuna mína í huganum en þá gekk Skúli á milli okkar og sagði “slappaðu af Gauti…þeir fara alltaf svona RÓLEGA af stað”!

Þremur tímum ofar þynntist þokan en einnig loftið og við sáum glitta í fyrstu tindana hátt fyrir ofan okkur. Þetta var stórkostlegt og lífgaði sannarlega andann auma. Á næsta hrygg sá ég síðan skálann Refuge Des Conscrits þar sem hann stóð eins og meitlaður út úr berginu ofan við skriðjökulinn. Það var mögnuð sjón því þótt ég vissi að við stefndum í skála datt mér aldrei í hug að hann væri á þvílíkum stað. Þetta er nýlegur skáli með öllum lífsins þægindum… og bjór (m.a. óáfengum). Að loknum þríréttuðum kvöldverði fórum við út á svalir og virtum fjallahringinn fyrir okkur. Það var stjörnubjart og stillt sem vissulega gaf fögur fyrirheit um veður morgundagsins. 

Klukkan 05 morguninn eftir var síðbúið alpastart. Ég hef ferðast töluvert með Guðjóni Marteins og er orðinn vanur að sjá undir iljarnar á honum þegar vekjaraklukkan hringir! Christophe var hinsvegar Guðjón í öðru veldi. Nú átti greinilega að taka okkur í bólinu og þegar ég var búinn að opna augun var Christophe ferðbúinn. Ég er alltaf tilbúinn að leggja töluvert á mig til að kynnast menningu framandi þjóða. Í þessu tilliti er ég við öllu búinn þegar kemur að mat. En að mér skildi verið boðið upp á Kellogs Kornflakes með mjólk þarna uppi í fjöllunum kemur mér enn á óvart. Hvar var baguettið og espresso-bollinn, Rochefortinn og Emmentalerinn…er hann ekki örugglega til? Um einum og hálfum tíma síðar stigum við á jökulinn í um 2800 m hæð og þá þótti Christophe tímabært að binda sig í línu. Þegar Skúli spurði Christophe, af sinni alkunnu hógværð, hvort hann vildi að Íslendingarnir væru e.t.v. saman í línu brást hann hinn versti við og sagði að hann hefði nú ekki verið að þvælast þetta ef hann hefði talið að við gætum þetta sjálfir! Skúla setti hljóðan…en ég skil hvernig honum leið…því eftir þetta strekktist aldrei á línunni á milli Christofs, hans og Bjarna.

Eftir því sem dagsbirtan jókst og við hækkuðum flugið komu fleiri og fleiri tindar í ljós og fljótlega varð okkur ljóst hvert stefndi. Veðrið var eins og best verður á kosið; svolítið frost og alger stilla. 10-15 sentimetra nýsnævi var yfir öllu og eina “ruslið” sem varð á vegi okkar voru þotur háloftanna. Á “rólegum” hraða þræddum við krosssprunginn og úfinn skriðjökulinn sem liggur norður í átt að Mont Blanc, á “rólegum” hraða. Fjallasalurinn stækkaði og varð allt að því yfirþyrmandi. Nú var ákveðið að skipta um troðara og Mhedi tók af skarið. Ég vissi sem var að nú yrði hraðinn aukinn svo ég seildist í mittistöskuna eftir Marsi enda tæpir þrír tímar frá því að við lögðum af stað og ekkert verið stoppað á leiðinni. Í því sem ég er að taka utan af súkkulaðinu hreytir Christophe einhverju í mig sem túlkurinn þýðir “Hann segir að það sé enginn tími til að borða núna”! Ég horfði djúpt í augun á Christophe, eins og til að segja “gerðu það!” en augnaráð hans varð til þess að mér svelgdist á súkkulaðinu. Það varð að bíða þar til Christophe þóknaðist að ég nærðist. En nú var komið að því. Mhedi var við rásmarkið og nú þurfti að sanna sig fyrir Christophe. Mhedi gaf allt í botn og það var á mörkum þess sem aldursforseti Fimm hópsins þoldi. Þegar við komum upp í skarðið undir tindinum Dômes de Miage lá Mont Blanc fyrir fótum okkar. Eitt augnablik hvarflaði hugur minn upp fjallið. Leið okkar lá hins vegar í suður upp stórkostlegan og brattan snæviþakinn hrygg sem endaði á fallegum tindi. Nú gáfust nokkrar sekúndur áður en Mhedi kippti aftur í línuna og þær notaði listamaðurinn Le petit Mac til að ná nokkrum stórkostlegum skotum og verð ég illa svikinn ef mér sjálfum á ekki eftir að bregða þar fyrir. Við stoppuðum sorglega stutt. Síðan strunsaði Christophe niður í næsta skarð og við á eftir. Ég var rétt sestur á pokann og búinn að taka upp harða brauðskorpuna með þurra ostinum þegar bónusinn kom. Christof stóð upp og tilkynnti að af því við vorum svo sprækir vildi hann endilega bæta við einum tindi í viðbót. Mig minnir að hann hafi heitið Arréte de la Bérangére. Allt er launað erfiðið og þegar upp var komið erfðum við ekki ákvörðunina við hann. Svo var farið niður…alveg niður á tún!

Fimmti dagurinn var tileinkaður öðru vinælu sporti, Via ferrata, sem ku vera ítalska og merkja járnlögð gata. Hugmyndin að þessu áhugamáli er sótt til smyglara, sjálfsagt ítalskra mafíósa, sem notuðu eitthvað í líkingu við þrep og stiga í bergið til að komast yfir fjallaskörðin! Það sem vakti þó mesta furðu okkar heimaaldra var að sportið nýtur vinsælda jafnvel meðal fólks sem mundi aldrei snerta á klettaklifri. Veggurinn sem við pjökkuðumst upp hangir um 350 metra yfir litlum bæ, reyndar yfir barnum og klifurbúð bæjarins sem að sjálfsögðu leigir allan útbúnað í þessa skemmtilegu tómstundaiðju. Svitinn sem uppferðinni fylgdi var ósvikinn og þegar upp var komið sótti að okkur mikill þorsti. Leiðin niður lá í gegnum skóg og hraðinn jókst eftir því sem nær dróg, en allt í einu stoppaði Francis henti af sér pokanum helti úr honum karabínum, spottum og trissum. Nú skildi Atli fá það sem hann hafði beðið um! Francis smellti upp dobblunarkerfi og síðan hófust samræður Atla og Francis um dobblanir. Þegar niður kom slökktu allir þorstann við hliðina á klifurbúðinni!

Vandaðri dagskrá kollega okkar lauk síðan með klassísku 8 spanna kalksteinsklifri í 2100 metra hæð í Arvis fjöllunum. Um klukkustundar gangur er að leiðunum frá skarði Col de la Columbiére en þar ku Tour de France keppnin eiga leið um. Á veginum sem liggur upp í skarðið hafa verið skráð nöfn allra þeirra sem leitt hafa hjólakeppnina í skarðinu.
Á leiðinni upp varð á vegi okkar lógó kvikmyndasamsteypunnar “Dead sheep productions” sem Le petit Mac fer fyrir 

Þennan dag klifruðu Fimm tvær leiðir. Erfiðasta spönnin var 7a en flestar á bilinu 6a – 6b við ystu mörk getu okkar. Óhætt er að fullyrða að allir hafi svitnað of mikið, nema Bjarni sem hélt uppi merki Fimm með tilþrifum þennan dag. Með þrútna fingur og bólgnar tær héldum við heim á leið. Til að undirbúa okkur fyrir hátíðarkvöldverðinn með nr.2, sem kallaði sig svo, slógum við upp partýi á húddi Land Roversins. Veisluföngin samanstóðu af reyktum Úteyjarsilungi, þrælbörnum harðfiski frá Flateyri, Emmentaler (loksins!), vínberjum, bjór og kripplingnum góða sem áður kom við sögu. Þannig kvöddum við leikfélaga okkar þennan síðasta dag, þá Marshall, Silva og Menu.

Já ferðin var góð og fjöllin há. Hinir frönsku kollegar okkar eru góðir heim að sækja og margt af þeim hægt að læra.

Við fimm sem heimsóttum Sapeurs-Pompiers að þessu sinni erum ánægðir með ferðina í alla staði. Þá urðum við varir við mikinn áhuga kollega okkar í Sapeurs-Pompiers á fyrirhugaðri ferð til Íslands og hlakkar mikið til að sýna þeim þær gjörólíku aðstæður sem mótað hafa íslenska björgunarmenn. Að lokum viljum við þakka Gerard sérstaklega fyrir að hafa komið á þessu skemmtilega samstarfi sem við vonum að verði áframhald á.

Undirritaður var aldursforsetinn í hópnum og eingöngu tekin með til að hægt væri að sýna honum alpana áður en það yrði um seinann.

Jón Gauti

Þann 20. september sl. mættu nýliðar í B1 hressir, kátir og stundvísir í fyrstu ferðina sína. Lagt var af stað kl 07:05 (ath. nýtt met í stundvísi Flubba) og var ferðinni heitið austur að Skógum þar sem átti að ganga yfir Fimmvörðuháls.

Því miður var ekki hægt að ganga Fimmvörðuhálsinn vegna veðurofsa sem gekk yfir Suðurland þessa helgi og var því gengið um í Þórsmörk. Gengið var frá Langadal upp að Rjúpnafelli og þaðan í Bása. Þegar komið var að Krossá var farið úr skóm og sokkum og vaðið yfir.

Hallbjörn varð þá hetja hópsins í u.þ.b. fimm mínútur fyrir að vera stoð og stytta ballerínunnar. En skömmu síðar bætti Doddi um betur og sýndi meistaratakta og hetjudáð er hann stökk á eftir annarri stúlku sem hafði dottið í ána.

Þegar komið var að Básum komst ballerínan ekki hjá því að veita athygli ,,teygjuæfingum’’  félaga sinna, en æfingarnar áttu því miður lítið skylt við alvöru teygjuæfingar, að hennar sögn. Eftir að ballerínan tók að leiðbeina þessum aðilum um grunnþætti upphitunar og teygjuæfinga hefur markmiðið nú verið sett hátt: Að gera B1 að liðugasta flokki sveitarinnar, – og harðsperrulausan, – hvað sem á reynir.

Flest úr þessari ferð bendir til þess að nýliðarnir lofi góðu, þrátt fyrir nýgræðingshátt og ýmis undarlegheit eins og nuddolíu lúxus sem Óli 86  (Vodafone strákurinn) sá um, og upphitaða Beairnais-sósu sem virðist hafa verið löguð á fimm stjörnu hóteli.

Á sunnudeginum var svo gengið á Útigangshöfða og að sjálfsögðu endað á Pizza 67 um kvöldið þar sem menn fengu sér EKKI grænmetispizzu .

Steinunn Anna Kjartansdóttir B1

Vorið 2003, nánar tiltekið í maí hélt fallhlífahópur FBSR rúmlega vikunámskeið. 

Til þess að komast á námskeiðið þurfti að ljúka þrekprófi sem byggist á þrekprófum dönsku fallhlífasveitanna.  Námskeiðið hófst með bóklegum hluta þar sem farið var vel í gegn um öll öryggisatriði, uppbyggingu fallhlífarinnar ásamt fleiri atriðum.  Fyrri hluti verklega námskeiðsins fólst í þjálfun í PLF eða Parachute landing fall sem útleggst á íslensku sem lendingin.  Mjög mikilvægt er að lendingin sé vel heppnuð því stokkið er í kringlóttum fallhlífum en þær eru eingöngu notaðar í hernaðar- og björgunarskyni.  Lending á kringlóttri fallhlíf er því mun harkalegri en á ferkantaðri fallhlíf.
Seinni hluti námskeiðsins fólst í stökkvum og fleiri stökkvum og verður að segja að veðurguðirnir hafi verið einstaklega blíðir því vel gekk að stökkva og að námskeiðinu loknu hafði verið stokkið í nokkur tugi skipta.
Ólafur Kristján (Jack Bauer) var að endurnýja kynni sín af fallhlífastökki og sótti námskeiðið, hann smellti nokkrum myndum af sér og öðrum og má sjá þær hér neðar.